AT@ VER @ SOM AT@ T@ P@R ES TI .. QU@M VAI A...@

Madrugada de San Xoán, madrugada a máis garrida,
que baila o sol cando nace e ri cando morre o día.
Onde vai Nosa Señora, onde vai Santa María?
Vai cara á banda do mar, vai cara á banda da ría.
Qué diz a Virxe, que diz, qué dice Santa María
Cal será a meniña, cal, que colla a fror d'auga fría?
Non será dama, nin deuda, que será a princesa Aldina,
a princesa namorada, filla do rei de Galicia.
Non hai outra coma ela, tan feitiña e tan bonita.
c'aqueles seus ollos craros, do color d'auga da ría.
Só ti Aldina serás, quen leve a fror d'auga fría:
Érguete do teu leito nena, ven cara á banda do mar
qu'anque ti soiña veñas tornaras en compañía.

Na torre do real palacio, anque inda está lonxe o día
móvense os liños dun leito, algunha xente s'erguía.
E a princesa dio-la garde! era a moi garrida Aldina
que vai día de San Xoán catar a fror d'auga fría.




UMA pedra em peito lavrada um pingente de verde qual cor de espada a sim rejeitando o entre tanto de quem bem sabe subir pelo vento e a voltar pelo aire assim quando se bem sabe ter o pingente da luz que ha de ser assim uma rosa bem prenda da assim a luz de um@ estrela
 a mais fermosa a famosa desde o poente essa -  p0nte - vivente senhora das augoas as a das linahs dos2cabelos longos assim "des d' antigamente" essas linhas que bem eram asim 
quai
serei@'s @'
r@'nhas de amor de amares
sendo coroadas ora despidas asimpor entre as brumas e pelas vagas que também aportavam aos portos firmes da terra caliza das rochas mais íngremes que se formavam em repisas bem sendo livres as augoas marinhas a mar UXIA e o vento ZÉFIRO alento desta terra que "vem de lá... de lá  longe" e "@' mais non se acaba "
nem termina de ser do ar em apreço em gratidão em ser dess@' espada apontando a ora irradiando:

desde o pleno ao puro ao coração - 

lendas decanções desde as "costas" nossas retiradas" desde essas pedras e "Pedros" assim entrelaçados...

uma esfera que brilla anterga sobre ceos que nos motivaram a passar em
sem lema sem lema sem vela
sem uma rota traçada apenas  aluz dessa anossa avossa amsi fermosaa estrela a sim quandoentregue em peito poisada qual uma livre e viva oferenda que nao pode ser tida nem lida nem guiada apenas pode ser
bem 
"res
- gvar"
"dada - ora a bem amada"...

a mais
além
da dor e nos bem trouxeram quando assim navegamos e um ser de luz em dia assim portadora de alegria da vida prima veraz asim uma vejase no outroextremo do mundo asim também as va compa nhar as caravelas nomes porentre as trevas que bem traziam tres amais a menos e a do centro e aoutra bem aislinda e uma uqe sempre gira e mais não é morta ... se da eleva... se com bem se @' levanta.... a companh@' de PORT@' A PORT@'

até ser de retornar @' volta que também se espera quendo a bem dizer se abre o peito e s e s"pranta"






 descoroad@s 

- regressando desdeentre as nuvensdesde entreasbrumasdesdeentre as lendasdos passos dos ecos dos passos que se vão erguendolestos e simples subtis quais os linhos queeram os lirios que os rios bem leram ao se bem erguerem e as gentes que ora RIRAM ora ria acima bem levaram o presente por todo o lado asim a bem @' esp@lharam...

 até  a madrugada a sua doce cara lavada...

nem desi rindo asim canis minor ora  @'major assim espelhandos e abrindoas rosas que bem são de pen ta pra baixo umas brancas de re"pent@'" pra cima umas asim garridas e de sol em berce... assim qual uma letraao bem serem - dez pontilhadas letras sem terem transcrição e as direcçãomudandoentre alvorde rosa de nuvem eprosa e as dita slinhas castrenses por entre os VERDES CASTROS ainda presentes
em terras de LVS assim qual uma serraqual uma agua que conduz e qual a cidade mais bea e em terras de vide e de vida e verde asim contada que o cla a sua semente seria por bem ora presa ora perdida ora prendidaa sua antiga ARVORE doando a sua CHAMA
da

PROCURO

A

NOITE

VM

SIM

AL

D

T

I

M

VOCEM

esquecida

sinais deixados vivos os brados esquecidos os ecos jamais timbrados jamais selados 

apenas vivos apenas livres apenas bravos os seus escudos

ainda

cobertos

de 

negro

(pedra verde)

espranto

a

v

er

A

V

regresso de 

quem 

bem

se sabe ser

'ind@'

a

N

d

an

T

E

e    n

t

r@'

A

nós 

ora

POR

entre

vóz

chor

A

gem

Bailar de lejos no es bailar
es como estar bailando solo
tu bailando en tu volcan
y a dos metros de ti
bailando yo en el polo.

Probemos una sola vez
bailar pegados como a fuego
abrazados al compás sin separar jamás
tu cuerpo de mi cuerpo.

Bailar pegados es bailar
igual que baila el mar
con los delfines
corazón con corazón
en un solo salón, dos bailarines.
Abrazadísimos los dos
acariciándonos
sintiéndonos la piel
nuestra balada va a sonar
vamos a probar, probar el arte
de volar.

Bailar pegados es bailar
Bailar pegados es bailar
es bailar.

Verás la música después
te va pidiendo un beso a gritos
y te sube por los pies
como algo que no ves
o que nunca se ha escrito.

Bailar pegados es bailar
igual que baila el mar
con los delfines
corazón con corazón
en un solo salón, dos bailarines.
Abrazadísimos los dos
acariciándonos
sintiéndonos la piel
nuestra balada va a sonar
vamos a probar, probar el arte
de volar.

Bailar pegados es bailar
Bailar pegados es bailar
es bailar

Está claro que a flor da auga é a que se colle ao raiar o sol sobre a tona da auga das fontes ou do mar no amencer do día de San Xoán. 
Aínda que nisto hai pareceres e algúns opinan que esta flor da auga é unha pinga que trae un paxaro no peteiro e que logo deita nunha flor.
Día de San Xoán, alegre,
meniña, vaite lavar,
pillarás auga do paxaro
antes do que o sol raiar.
Irás ó abrente do día
a auga fresca catar
da auga do paxariño
que saúde che ha de dar.

Como chove miudiño, como miudiño chove; como chove miudiño pola banda de Laíño, pola banda de Lestrove.

¡Como a triste branca nube truba o sol que inquieto aluma, cal o crube i o descrube, pasa, torna, volve e sube, enrisada branca pruma!

Xa, dempois, lonxe espallada polos aires fuxitivos, desteñida, sombrisada, nos espazos desatada, cae brillando en raios vivos.

Misteriosa regadeira fino orballo no chan pousa con feitiña curvadeira, remollando na ribeira frol por frol, chousa por chousa.

Semellando leve gasa que sotil o vento move, en frotantes ondas pasa refrescando canto abrasa, o que o sol ardente crobe.

¡Como chove miudiño polas veigas de Campaña! ¡Cal se enxugan de camiño os herbales de Laíño! ¡Como a Ponte en sol se baña!

Para Caldas todo é escuro, ceo azul lose na Adina, trasparente, limpo e puro; da Arretén no monte duro nube corre pelegrina.

Triste vai, que á terra toca xa cos pés de branca neve, xa ca fina fresca boca; triste vai, que ós ceos invoca i a bicar o chan se atreve.

Triste vai cando se abate vaporosa, soia e muda, cando maina as alas bate como un corazón que late ferido por pena ruda.

Tal maxino a sombra triste de mi maa, soia vagando nas esferas onde existe; que ir á groria se resiste, polos que quixo agardando.

Vexo o Souto en parda sombra envolvendo o seu ramaxe, que por bon, do Rei se nombra, donde fero o vento asombra, roxe e estala de coraxe.

I o Palacio, serio e grave, ¡canto en pura luz se baña! Tal parés pesada nave que volver ó mar non sabe, se encallou na fresca braña.

Vexo Valga á beira hermosa dun camiño todo prata, casta virxe candorosa, sentadiña en chan de rosa, vestidiña de escalrata.

A San Lois vexo brillando bañado por tintas puras, sol e sombras amostrando, en reposo contemprando montes, auguas e verduras.

I a Padrón, ponliña verde, fada branca ó pé dun río, froita en frol da que eu quixerde, lonxe miro que se perde baixo un manto de resío.

¡Que inchadiña branca vela antre os millos corre soa, misteriosa pura estrela! Dille o vento en torno dela: «Palomiña, ¡voa!, ¡voa!».

Faille arrolo a branda ría cun remanso mormuxante, que nás da arboleda umbría baixo un toldo de alegría, ó calor dun sol amante.

¡Sol de Italia, sol de amore...! ¿Ti paisax mellor alumas? ¿Ti máis rosas, máis verdore, mellor ceu, máis soave core ves do golfo antre as espumas?

¡Sol de Italia, eu non sospiro por sentirte ardente raio! Que outro sol temprado miro; docemente aquí respiro nun perene, eterno maio.

Nesta terra tal encanto se respira... Triste ou probe, rico ou farto de querbanto, ¡se encariña nela tanto quen baixo o seu ceu se crobe!...

Os que son nela nacidos, os que son dela mimados, lonxe dela están doridos porque van de amor feridos por quen fono amamantados.

Polos fillos a nai tira, xorda, triste, plañideira, xeme, chora, e mais sospira, e non para, hastra que os mira ben chegar por derradeira.

¡Probe nai, canto te quero! ¡Nai tamén, ¡ai!, da nai miña! O teu chan de amor prefiero, a canto hai grande ou severo en toda a terra xuntiña.

¿Como non si ora estou vendo, nun paisax de prata e rosas, canto a vida foi querendo, cos meus ollos remexendo memoriñas cariñosas?

¡Bosques, casa, sepulturas, campanarios e campanas con sons vagos de dozuras que despertan, ¡ai!, ternuras que en jamáis podrán ser vanas!

Elas fono as que tocaron cando os meus alí naceron; elas fono as que choraron, elas fono as que dobraron cando os meus avós morreron.

Elas fono as que alegriñas me chamaban mainamente nas douradas mañanciñas, de mi maa cas cantiguiñas i os biquiños xuntamente.

Inda vexo onde xogaba cas meniñas que eu quería, o enxidiño onde folgaba, os rosales que coidaba i a fontiña onde bebía.

Vexo a rúa solitaria que en paz baña un sol sereno, sin que a trube man contraria, igual sempre, nunca varia, veiga llana en campo ameno.

E tamén vexo enloitada da Arretén a casa nobre, donde a miña nai foi nada, cal viudiña abandonada que cai triste ó pé dun robre.

Alí está, sombra perdida, vos sin son, corpo sin alma, amazona mal ferida que ó sentir que perde a vida se adormece en xorda calma.

Casa grande lle chamaban noutro tempo venturoso, cando os probes a improraban, e fartiños se quentaban ó seu lume cariñoso.

Casa grande, cando un santo venerable cabaleiro2 con tranquilo, nobre encanto, baixo os priegues do seu manto cobexaba ó perdioseiro.

Cando os cantos na capilla da Gran casa resoaban con fervor e fe sensilla, rico fruto da semilla que os varóns santos sembraban.

Ora todo silensioso causa alí medo e pavura, mora esprito temeroso nos salóns onde o reposo fixo un niño ca tristura.

Risas, cantos, armonía, brandas músicas, contento, festas, dansas, alegría, se trocou na triste e fría, xorda vos do forte vento.

No gran patio as herbas crecen vigorosas sin coidado, i as silveiras que frorecen no seu tempo fruto ofrecen ós meniños sazonado.

I ante aquel silencio mudo que a trubar naide alí chega, antre aquel ¡xa fun! tan rudo, vese inteiro un nobre escudo que a desir non son se nega.

Craros timbres mostra ufano cun soberbo casco airoso... mais detrás dun son tan vano vese o probe orgullo humano, homillado e polvoroso.

Tras da calada visera, que hai uns ollos feridores que nos miran, se dixera; que nons din: todo é quimera neste mundo de dolores.

¡Casa grande!, ¡triste casa!, quen de aquí tan soia miro parda, escura, triste masa, ¡casa grande!, pasa, pasa... Ti xa n'es más que un sospiro.

Meus avós, ¡ai!, xa morreron, os demais te abandonaron, os teus lustros pereceron, i os que millor te quixeron, tamén de ti se apartaron.

Mes tras mes, pedra tras pedra, ti te irás desmoronando ceñida por sintas de hedra, mentras que outra forte medra, que así o mundo vai rolando.

¡Mais que lus, que colorido nos espazos se dilata! Luce o sol descolorido i arco de iris xa nacido longa sinta se desata.

Como chove miudiño, como miudiño chove; como chove miudiño pola banda de Laíño, pola banda de Lestrove.

NON SOIA NON SABER @ NONA MAIS A N AV S SE A B RIR @M.....

TOD@ L@S

C@V

S

@

S

Hão de 

mu

da

r

D

@

H

um

n

a

o

s

S

I

@

M

@

N

A flor ao nascer a morte diz

@

'

non 

@

o

S

v

l

@

ser 

d

ê

s

s

@

 pore

ntr

@

'

a

eqval

@

s

aguas quais por entre lagrimas as pontes desd

@

n

T

@

 poen

t

@

'

s

sim bem 

@

n@

'

t

@

c

@

'

r

@

t@l

qual

e

s

s

@

r

Q

~

~

i

r

m

@

n

@

m

@

n

or

T